سفارش تبلیغ
صبا ویژن

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

R یک زبان برنامه نویسی منبع باز است که در تحلیل داده و محاسبات آماری استفاده میشود. با حمایت بنیاد R برای محاسبات آماری ، از آن به صورت گسترده توسط جامعه فعالی استفاده میشود. R بسیاری از بسته های تولید شده توسط کاربر را برای حوزه های خاصی از مطالعه ارائه می دهد ، که باعث می شود این امر در بسیاری از زمینه ها کاربرد داشته باشد.
در این آموزش R را نصب می کنیم و نحوه اضافه کردن بسته ها از شبکه رسمی بایگانی جامع R (CRAN) را نشان می دهیم.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این آموزش به سرور مجازی اوبونتو 20.04 با:
• حداقل 1 گیگابایت رم
• کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo
نیاز دارید
برای یادگیری چگونگی دستیابی به این تنظیمات ، راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی را دنبال کنید.
پس از اتمام این پیش نیازها ، آماده شروع هستید.
مرحله 1 – نصب R
از آنجا که R یک پروژه به سرعت در حال حرکت است ، آخرین نسخه پایدار همیشه از منابع اوبونتو در دسترس نیست ، بنابراین ما با اضافه کردن منبع خارجی که توسط CRAN نگهداری می شود ، شروع خواهیم کرد.
توجه : CRAN منابع درون شبکه خود را حفظ می کند ، اما همه منابع خارجی قابل اعتماد نیستند. مطمئن شوید که فقط از منابع معتبر نصب کنید.

ابتدا بیایید کلید GPG مربوطه را اضافه کنیم.
$ sudo apt-key adv –keyserver keyserver.ubuntu.com –recv-keys E298A3A825C0D65DFD57CBB651716619E084DAB9

وقتی دستور را اجرا می کنیم ، خروجی زیر را دریافت خواهیم کرد:
Output
Executing: /tmp/apt-key-gpghome.cul0ddtmN1/gpg.1.sh –keyserver keyserver.ubuntu.com –recv-keys E298A3A825C0D65DFD57CBB651716619E084DAB9
gpg: key 51716619E084DAB9: public key “Michael Rutter <marutter@gmail.com>” imported
gpg: Total number processed: 1
gpg: imported: 1

پس از داشتن کلید قابل اعتماد ، می توانیم منبع را اضافه کنیم.
توجه داشته باشید که اگر از 20.04 استفاده نمی کنید ، می توانید منبع مربوطه را از لیست R Project Ubuntu ، که برای هر نسخه نامگذاری شده است ، پیدا کنید. اوبونتو 20.04 به Focal Fossa اشاره دارد و جدیدترین نسخه R، 4.0.0 است، بنابراین قرارداد نامگذاری منبع زیر، focal-cran40 است.
$ sudo add-apt-repository ‘deb https://cloud.r-project.org/bin/linux/ubuntu focal-cran40/’

در بین خروجی نمایش داده شده ، باید خطوط مشابه زیر را پیدا کنید:
Output

Get:7 https://cloud.r-project.org/bin/linux/ubuntu focal-cran40/ InRelease [3622 B]
Get:8 https://cloud.r-project.org/bin/linux/ubuntu focal-cran40/ Packages [15.6 kB]

اکنون ، برای اینکه مانیفیست (اعلان) های بسته از منبع جدید را شامل شود ، باید پس از این به روزرسانی کنیم.
$ sudo apt update
در بین خروجی باید یک خط شبیه به زیر باشد:
Output

Hit:5 https://cloud.r-project.org/bin/linux/ubuntu focal-cran40/ InRelease

اگر خط فوق در خروجی از دستور UPDATE ظاهر شود ، ما منبع را با موفقیت اضافه کرده ایم. می توانیم مطمئن باشیم که به طور تصادفی نسخه قدیمی را نصب نمی کنیم.
در این مرحله ، آماده نصب R با دستور زیر هستیم.
$sudo apt install r-base
اگر از شما خواسته شد که نصب را تأیید کنید ، برای ادامه ، y را فشار دهید.
در زمان نوشتن این مقاله، آخرین نسخه پایدار R از CRAN نسخه 4.0.1 میباشد که هنگام شروع R نمایش داده می شود.
از آنجا که ما قصد داریم یک پکیج نمونه برای هر کاربر روی سیستم نصب کنیم ، R را به صورت root شروع خواهیم کرد تا کتابخانه ها بصورت خودکار در دسترس همه کاربران قرار بگیرند. از طرف دیگر ، اگر دستور R را بدون sudo اجرا کنید ، می توانید یک کتابخانه شخصی برای کاربر خود تنظیم کنید.
$ sudo -i R
Output

R version 4.0.0 (2020-04-24) — “Arbor Day”
Copyright (C) 2020 The R Foundation for Statistical Computing
Platform: x86_64-pc-linux-gnu (64-bit)

Type ‘demo()’ for some demos, ‘help()’ for on-line help, or
‘help.start()’ for an HTML browser interface to help.
Type ‘q()’ to quit R.

>

این تأیید می کند که ما R را با موفقیت نصب کرده ایم و وارد پوسته تعاملی آن شدیم.
مرحله 2 – نصب بسته های R از CRAN
بخشی از قدرت R فراوانی در دسترس بسته های افزودنی آن است. به هدف توضیحی ، txtplot را نصب خواهیم کرد ، کتابخانه ای که نمودارهای ASCII را در بر می گیرد که شامل نمودار پراگندگی ، نمودار خطی ، نمودار چگالی ، نمودارهای acf و نمودارهای میله ای است:
> install.packages(‘txtplot’)
توجه: خروجی زیر نشان می دهد که بسته در کجا نصب خواهد شد.
Output

Installing package into ‘/usr/local/lib/R/site-library’
(as ‘lib’ is unspecified)

این مسیر گسترده در سایت وجود دارد زیرا ما R را به عنوان root اجرا کردیم. این مکان صحیحی است که بسته را در دسترس همه کاربران قرار میدهد.
پس از اتمام نصب ، می توانیم txtplot را لود کنیم:
> library(‘txtplot’)
اگر پیام خطایی وجود ندارد ، کتابخانه با موفقیت لود شده است. بیایید اکنون آن را با مثالی که عملکرد نمودارسازی پایه را با برچسب های محور نشان می دهد ، در مرحله عمل قرار دهیم. داده های مثال ، تهیه شده توسط بسته های datasets درR ، شامل سرعت اتومبیل ها و مسافت موردنیاز برای متوقف کردن بر اساس داده های دهه 1920 است:
$ txtplot(cars[,1], cars[,2], xlab = ‘speed’, ylab = ‘distance’)

Output
+—-+———–+————+———–+———–+–+
120 + * +
| |
d 100 + * +
i | * * |
s 80 + * * +
t | * * * * |
a 60 + * * * * * +
n | * * * * * |
c 40 + * * * * * * * +
e | * * * * * * * |
20 + * * * * * +
| * * * |
0 +—-+———–+————+———–+———–+–+
5 10 15 20 25
speed

اگر علاقه مند به کسب اطلاعات بیشتر در مورد txtplot هستید ، از help)txtplot) در داخل مفسر R استفاده کنید.
هر بسته از پیش کامپایل شده را می توان از CRAN با install.packages () نصب کرد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد آنچه در دسترس است ، می توانید لیستی از بسته های رسمی بر اساس نام که از طریق لیست نام بسته های موجود CRAN سازماندهی شده ، پیدا کنید.
برای خروج از R ، می توانید q () را تایپ کنید. مگر اینکه بخواهید تصویر فضای کاری را ذخیره کنید ، می توانید در صورت درخواست از شما n را فشار دهید.
نتیجه
با نصب موفقیت آمیز R روی سرور مجازی ، ممکن است علاقه مند به این راهنما در مورد نصب سرور مجازی RStudio باشید تا بتوانید یک IDE را در استقرار مبتنی بر سرور مجازی که تازه تکمیل کرده اید ، قرار دهید. همچنین می توانید نحوه تنظیم سرور مجازی Shiny را برای تبدیل کد R خود به صفحات وب تعاملی بیاموزید.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه نصب پکیج های R با استفاده از ابزارهای مختلف ، می توانید نحوه نصب مستقیم از GitHub ، BitBucket یا سایر لوکیشن ها را مطالعه کنید. این کار به شما امکان می دهد تا از آخرین کارهای جامعه فعال بهره ببرید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

برچسب‌ها:


ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

در این راهنما یک برنامه Python را با استفاده از میکروفریم Flask در Ubuntu 18.04 ایجاد خواهید کرد. بخش عمده این مقاله در مورد نحوه تنظیم سرور مجازی برنامه uWSGI و نحوه راه اندازی و پیکربندی برنامه Nginx برای عمل به عنوان یک پروکسی معکوس front-end خواهد بود.
پیش نیازها
قبل از شروع این راهنما ، باید این موارد را داشته باشید:
سرور مجازی با اوبونتو 18.04 و یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo. برای راهنمایی ، مقاله ستاپ اولیه سرور مجازی ما را دنبال کنید.
? Nginx نصب شده داشته باشید، مراحل 1 و 2 نحوه نصب Nginx در اوبونتو 18.04 را دنبال کنید.
? نام دامنه پیکربندی شده برای اشاره به سرور مجازی شما. می توانید یکی از آنها را در Namecheap خریداری کنید یا یکی از آنها را به صورت رایگان در Freenom دریافت کنید. با دنبال کردن مستندات مربوط به دامنه ها و DNS می توانید یاد بگیرید که چگونه دامنه ها را به vpsgol نشان دهید. حتماً سوابق DNS زیر را ایجاد کنید:
o یک رکورد A با your_domain که به آدرس IP عمومی سرور مجازی شما اشاره می کند.
o یک رکورد A با www.your_domain که به آدرس IP عمومی سرور مجازی شما اشاره کند.
? آشنایی با uWSGI ، سرور مجازی برنامه ما و مشخصات WSGI. این بحث به تفصیل به تعاریف و مفاهیم می پردازد.
مرحله 1 – نصب مولفه ها از مخازن اوبونتو
اولین قدم ما نصب تمام بخش ها مورد نیاز از مخازن اوبونتو خواهد بود. pip ، مدیر بسته پایتون را برای مدیریت اجزای پایتون خود نصب خواهیم کرد. همچنین فایل های توسعه پایتون لازم برای ساخت uWSGI را دریافت خواهیم کرد.
ابتدا ، اجازه دهید ایندکس بسته محلی را به روز کنیم و بسته هایی را نصب کنیم که به ما امکان می دهد محیط Python خود را بسازیم. این موارد شامل python3-pip ، همراه با چند بسته دیگر و ابزار توسعه لازم برای یک محیط برنامه نویسی قوی است:
? $ sudo apt update
?
? $ sudo apt install python3-pip python3-dev build-essential libssl-dev libffi-dev python3-setuptools

با استفاده از این بسته ها ، به سمت ایجاد یک فضای مجازی برای پروژه خود برویم.
مرحله 2 – ایجاد یک محیط مجازی پایتون
در مرحله بعدی ، یک محیط مجازی تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم برنامه Flask خود را از سایر فایل های Python روی سیستم جدا کنیم.
با نصب بسته python3-venv که ماژول venv را نصب خواهد کرد شروع کنید:
? $ sudo apt install python3-venv
?
در مرحله بعد ، بیایید یک دایرکتوری والد برای پروژه Flask تهیه کنیم. بعد از ایجاد آن وارد پوشه شوید:
? $ mkdir ~/myproject
?
? $ cd ~/myproject

یک محیط مجازی ایجاد کنید تا نیازمندی های پایتون پروژه Flask خود را با تایپ کردن دستور زیر ذخیره کنید:
? $ python3.6 -m venv myprojectenv
?
با این کار یک کپی محلی از Python و pip در دیرکتوری به نام myprojectenv درون دیرکتوری پروژه شما کپی میشود.
قبل از نصب برنامه ها در محیط مجازی ، باید آن را فعال کنید. این کار را با تایپ کردن دستور زیر انجام دهید:
? $ source myprojectenv/bin/activate
?
اعلان شما تغییر می کند و نشان می دهد که اکنون در محیط مجازی کار می کنید. چیزی شبیه به (myprojectenv)user@host:~/myproject$ به نظر می رسد .
مرحله 3 – تنظیم یک برنامه Flask
اکنون که در محیط مجازی خود قرار دارید ، می توانید Flask و uWSGI را نصب کرده و طراحی برنامه خود را شروع کنید.
ابتدا بگذارید wheel  را با نمونه محلی pip نصب کنیم تا اطمینان حاصل شود که بسته های ما حتی در صورت از دست دادن بایگانی wheel ، نصب می شوند:
? $ pip install wheel
?

توجه داشته باشید
صرفنظر از اینکه از کدام نسخه Python استفاده می کنید ، هنگامی که محیط مجازی فعال می شود ، باید از دستور pip استفاده کنید (نه pip3)
سپس ، اجازه دهید Flask و uWSGI را نصب کنیم:
? (myprojectenv) $ pip install uwsgi flask
?
ایجاد یک برنامه نمونه
اکنون که Flask را در دسترس دارید ، می توانید یک برنامه ساده ایجاد کنید. Flask یک میکرو فریم ورک است. و بسیاری از ابزارهایی که ممکن است چهارچوبهای کامل تری داشته باشند را شامل نمیشود، و عمدتاً به عنوان ماژول وجود دارد که می توانید برای شروع برنامه های وب از کمک بگیرید تا بتوانید به پروژه های خود وارد شوید.
در حالی که ممکن است برنامه شما پیچیده تر باشد ، ما برنامه Flask خود را در یک فایل واحد با نام myproject.py ایجاد خواهیم کرد:
? (myprojectenv) $ nano ~/myproject/myproject.py
?
کد برنامه در این فایل قرار دارد. Flask را وارد می کند و یک آبجکت Flask را معرفی می کند. شما می توانید از این ویژگی برای تعریف کارکردهایی استفاده کنید که باید هنگام درخواست یک مسیر خاص انجام شود:
~/myproject/myproject.py
from flask import Flask
app = Flask(__name__)

@app.route(“/”)
def hello():
return “<h1 style=’color:blue’>Hello There!</h1>”

if __name__ == “__main__”:
app.run(host=’0.0.0.0′)

این کد اساساً مشخص می کند که هنگام دستیابی به حوزه root ، چه محتوایی ارائه شود. پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اگر راهنمای اولیه تنظیم سرور مجازی را دنبال کرده اید ، باید فایروال UFW را فعال کرده باشید. برای تست برنامه ، باید دسترسی به پورت 5000 را داشته باشید:
? (myprojectenv) $ sudo ufw allow 5000
?
اکنون می توانید برنامه Flask خود را با تایپ کردن دستور زیر تست کنید:
? (myprojectenv) $ python myproject.py
?
خروجی مانند این را مشاهده خواهید کرد ، که شامل یک هشدار مفید است که به شما یادآوری می کند از این ستاپ سرور مجازی در تولید استفاده نکنید:
Output
* Serving Flask app “myproject” (lazy loading)
* Environment: production
WARNING: Do not use the development server in a production environment.
Use a production WSGI server instead.
* Debug mode: off
* Running on http://0.0.0.0:5000/ (Press CTRL+C to quit)

از آدرس IP سرور مجازی و به دنبال آن: 5000 در مرورگر وب خود بازدید کنید:
http://your_server_ip:5000
باید چیزی شبیه به این را ببینید:

پس از اتمام ، CTRL-C را در پنجره ترمینال خود بزنید تا سرور مجازی توسعه Flask متوقف شود.
ایجاد نقطه ورود WSGI
در مرحله بعدی ، فایلی را ایجاد میکنیم که به عنوان نقطه ورود برنامه ما باشد. این به سرور مجازی uWSGI می گوید که چگونه می توان با آن تعامل برقرار کرد.
بیایید فایل wsgi.py را فراخوانی کنیم:
? (myprojectenv) $ nano ~/myproject/wsgi.py
?

در این فایل ، بیایید نمونه Flask را از برنامه خود وارد کنیم و سپس آن را اجرا کنیم:
~/myproject/wsgi.py
from myproject import app

if __name__ == “__main__”:
app.run()

پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
مرحله 4 – پیکربندی uWSGI
برنامه شما اکنون با یک نقطه ورود مشخص نوشته شده است. اکنون می توانیم به سراغ پیکربندی uWSGI برویم.
تست سرویس UWSGI
بیایید تست کنیم تا مطمئن شویم که uWSGI می تواند برنامه ما را ارائه کند.
ما می توانیم این کار را با ساده تر کردن نام ورودی خود انجام دهیم. این با نام ماژول ساخته شده است (منهای پسوند .py) به علاوه نام قابل فراخوانی درون برنامه. در نمونه ما ، wsgi:app است.
بیایید سوکت را نیز مشخص کنیم ، به طوری که آن را بر روی یک رابط در دسترس عمومی و همچنین پروتکل راه اندازی کنید تا از HTTP به جای پروتکل باینری uwsgi استفاده کند. ما از همان شماره پورت ، 5000 ، که قبلاً باز کردیم استفاده خواهیم کرد:
? (myprojectenv) $ uwsgi –socket 0.0.0.0:5000 –protocol=http -w wsgi:app
?
آدرس IP سرور مجازی خود را به همراه 5000 در ادامه اش بازدید کنید
http: // your_server_ip: 5000
باید دوباره خروجی برنامه خود را مشاهده کنید:

وقتی تأیید کرد که به درستی کار میکند ، CTRL-C را در پنجره ترمینال خود فشار دهید.
اکنون محیط مجازی خود را ایجاد کرده ایم ، بنابراین می توانیم آن را غیرفعال کنیم:
? (myprojectenv) $ deactivate
?

هر دستور پایتون اکنون دوباره از محیط پایتون سیستم استفاده خواهد کرد.
ایجاد یک فایل پیکربندی uWSGI
آزمایش کرده اید که uWSGI قادر به ارائه برنامه شما است ، اما در نهایت برای استفاده طولانی مدت چیزی قوی تر می خواهید. می توانید با استفاده از گزینه های مربوطه ، یک فایل پیکربندی uWSGI ایجاد کنید.
بیایید آن فایل را در فهرست پروژه خود قرار دهیم و آن را myproject.ini بنامیم:
? $ nano ~/myproject/myproject.ini
?
در داخل ، با عنوان [uwsgi] شروع خواهیم کرد تا uWSGI بداند که می تواند تنظیمات را اعمال کند. دو مورد را مشخص خواهیم کرد: خود ماژول با مراجعه به فایل wsgi.py منهای پسوند و فراخوانی در فایل ، app:
~/myproject/myproject.ini
[uwsgi]
module = wsgi:app

در مرحله بعد ، به uWSGI خواهیم گفت که در حالت مستر راه اندازی شود و پنج فرآیند کارگر را برای ارائه درخواست های واقعی ایجاد کند:
~/myproject/myproject.ini
[uwsgi]
module = wsgi:app

master = true
processes = 5

هنگام آزمایش ، uWSGI را در پورت شبکه قرار داده اید. با این حال ، می توانید از Nginx برای رسیدگی به اتصالات واقعی کلاینت استفاده کنید ، که سپس درخواست ها را به uWSGI منتقل می کند. از آنجا که این مولفه ها در همان رایانه کار می کنند ، سوکت یونیکس ترجیح داده می شود زیرا سریع تر و ایمن تر است. بیایید سوکت را myproject.sock بنامیم و در این دیرکتوری قرار دهیم.
بیایید مجوزهای موجود در سوکت را نیز تغییر دهیم. بعداً به گروه Nginx مالکیت پروسه uWSGI را می دهیم ، بنابراین باید اطمینان حاصل کنیم که مالک گروه سوکت می تواند اطلاعاتی را از آن بخواند و برای آن بنویسد. ما همچنین با اضافه کردن گزینه vacuum ، سوکت را تمیز کنیم:
~/myproject/myproject.ini
[uwsgi]
module = wsgi:app

master = true
processes = 5

socket = myproject.sock
chmod-socket = 660
vacuum = true

آخرین کاری که انجام خواهیم داد اینست که گزینه die-on-term  را تنظیم کنیم. این می تواند اطمینان حاصل کند که سیستم init و uWSGI پیش فرض های یکسانی در مورد معنی هر سیگنال فرآیند دارند. تنظیم این دو مؤلفه سیستم ، رفتار مورد انتظار را اجرا می کند:
~/myproject/myproject.ini
[uwsgi]
module = wsgi:app

master = true
processes = 5

socket = myproject.sock
chmod-socket = 660
vacuum = true

die-on-term = true

شاید متوجه شده باشید که ما پروتکلی مانند خط فرمان مشخص نکردیم. دلیل این است که به طور پیش فرض ، uWSGI با استفاده از پروتکل uwsgi ، یک پروتکل باینری سریع طراحی شده برای برقراری ارتباط با دیگر سرور مجازی ها ، ارتباط برقرار می کند. Nginx می تواند این پروتکل را به صورت بومی اجرا کند ، بنابراین بهتر است از این استفاده کنید به جای اینکه مجبور به برقراری ارتباط توسط HTTP شوید.
پس از اتمام ، فایل را ذخیره کنید و ببندید.
مرحله 5 – ایجاد یک فایل واحد سیستماتیک
در مرحله بعدی ، بیایید فایل واحد خدمات سیستمی سرویس را ایجاد کنیم. ایجاد یک فایل واحد سیستمی به سیستم اولیه Ubuntu امکان می دهد تا UWSGI را به طور خودکار شروع کرده و هر زمان که سرور مجازی بوت میشود ، سرویس Flask را ارائه دهد.
برای شروع یک فایل واحد که به service . ختم میشود در دیرکتوری /etc/systemd/system ایجاد می کنیم:
? $ sudo nano /etc/systemd/system/myproject.service
?
در داخل ، با بخش [Unit] شروع خواهیم کرد ، که برای مشخص کردن ابرداده و متعلقات استفاده می شود. بیایید شرح خدمات خود را در اینجا قرار دهیم و به سیستم init بگوییم که فقط پس از رسیدن به هدف شبکه ، سیستم را شروع کند:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=uWSGI instance to serve myproject
After=network.target

سپس ، اجازه دهید بخش [Service] را باز کنیم. با این کار کاربر و گروهی را که می خواهیم تحت روند کار قرار بگیرند مشخص می کند. بیایید مالکیت این فرآیند را به حساب کاربری معمول خود بدهیم زیرا این فایل در اختیار همه فایل های مربوطه است. همچنین بیایید مالکیت گروه را به گروه www-data واگذار کنیم تا Nginx بتواند به راحتی با فرآیندهای uWSGI ارتباط برقرار کند. به یاد داشته باشید که نام کاربری خود را در اینجا جایگزین کنید:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=uWSGI instance to serve myproject
After=network.target

[Service]
User=sammy
Group=www-data

در مرحله بعدی ، بگذارید دیرکتوری کار را مشخص کنیم و متغیر محیطی PATH را تنظیم کنیم تا سیستم اولیه بداند که موارد اجرایی این فرآیند در محیط مجازی ما قرار دارند. بیایید فرمان شروع سرویس را نیز مشخص کنیم. Systemd نیاز دارد که ما مسیر کامل را به uWSGI قابل اجرا که در محیط مجازی ما نصب شده است ، واگذار کنیم. نام فایل پیکربندی .ini را که در دیرکتوری پروژه خود ایجاد کرده ایم ، ارسال خواهیم کرد.
به یاد داشته باشید که نام کاربری و مسیر پروژه را با اطلاعات شخصی خود جایگزین کنید:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=uWSGI instance to serve myproject
After=network.target

[Service]
User=sammy
Group=www-data
WorkingDirectory=/home/sammy/myproject
Environment=”PATH=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin”
ExecStart=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini

در آخر ، بیایید یک بخش [Install] اضافه کنیم. اگر سیستم را فعال کنیم که در بوت شروع شود ، به چه سیستم میگوید که به این سرویس چه چیزی وصل کند. ما می خواهیم با شروع به کار سیستم معمولی چند کاربره ، این سرویس شروع شود:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=uWSGI instance to serve myproject
After=network.target

[Service]
User=sammy
Group=www-data
WorkingDirectory=/home/sammy/myproject
Environment=”PATH=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin”
ExecStart=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini

[Install]
WantedBy=multi-user.target

با این کار ، فایل سرویس سیستمی ما کامل است. اکنون آن را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون می توانیم سرویس uWSGI را که ایجاد کردیم شروع کنیم و آن را فعال کنیم تا در بوت شروع شود:
? $ sudo systemctl start myproject
?
? $ sudo systemctl enable myproject

بگذارید وضعیت را بررسی کنیم:
? $ sudo systemctl status myproject
?
باید خروجی مانند این را مشاهده کنید:
Output
? myproject.service – uWSGI instance to serve myproject
Loaded: loaded (/etc/systemd/system/myproject.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Fri 2018-07-13 14:28:39 UTC; 46s ago
Main PID: 30360 (uwsgi)
Tasks: 6 (limit: 1153)
CGroup: /system.slice/myproject.service
??30360 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30378 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30379 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30380 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30381 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30382 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini

در صورت مشاهده هر گونه خطا ، حتما آنها را قبل از ادامه آموزش برطرف کنید.
مرحله 6 – پیکربندی Nginx در درخواستهای پروکسی
سرور مجازی برنامه uWSGI ما باید اکنون به روز و در حال اجرا و منتظر درخواست هایی روی فایل سوکت در دیرکتوری پروزه باشد. بیایید Nginx را پیکربندی کنیم تا درخواست های وب را با استفاده از پروتکل uwsgi به آن سوکت منتقل کنیم.
با ایجاد یک فایل پیکربندی بلوک جدید سرور مجازی در دیرکتوری sites-available Nginx شروع کنید. بیایید این پروژه را myproject بنامیم تا با بقیه راهنما مطابقت داشته باشد:
? $ sudo nano /etc/nginx/sites-available/myproject
?

یک بلوک سرور مجازی باز کنید و به Nginx بگویید که به پورت پیش فرض 80 گوش کند. بیایید به آن نیز بگوییم که از این بلوک برای درخواست های نام دامنه سرور مجازی ما استفاده کند:
/etc/nginx/sites-available/myproject
server {
listen 80;
server_name your_domain www.your_domain;
}

سپس ، بیایید یک بلوک موقعیت مکانی اضافه کنیم که مطابق با هر درخواست باشد. در این بلوک ، فایل uwsgi_params را وارد خواهیم کرد که پارامترهای کلی UWSGI مورد نیاز برای تنظیم را مشخص می کند. سپس درخواستها را به سوکت تعریف شده با استفاده از بخشنامه uwsgi_pass ارسال خواهیم کرد:
/etc/nginx/sites-available/myproject
server {
listen 80;
server_name your_domain www.your_domain;

location / {
include uwsgi_params;
uwsgi_pass unix:/home/sammy/myproject/myproject.sock;
}
}

پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
برای فعال کردن پیکربندی بلوک سرور مجازی Nginx که اخیراً ایجاد کرده اید ، فایل را به دیرکتوری sites-enabled پیوند دهید:
? $ sudo ln -s /etc/nginx/sites-available/myproject /etc/nginx/sites-enabled
?
با قرارگیری فایل در آن دیرکتوری ، می توانیم با تایپ کردن دستور زیر خطاهای نحوی را آزمایش کنیم:
? $ sudo nginx -t
?
اگر بدون نشان دادن مشکلی بازگشت ، فرایند Nginx را دوباره شروع کنید تا پیکربندی جدید را بخوانید:
? $ sudo systemctl restart nginx
?
در آخر ، اجازه دهید دوباره فایروال را تنظیم کنیم. دیگر نیازی به دسترسی از طریق پورت 5000 نداریم ، بنابراین می توانیم این قانون را حذف کنیم. سپس می توانیم به رسرور مجازی Nginx دسترسی داشته باشیم:
? $ sudo ufw delete allow 5000
?
? $ sudo ufw allow ‘Nginx Full’

اکنون باید بتوانید در مرورگر وب خود به نام دامنه سرور مجازی خود بروید:
http: // your_domain
باید خروجی برنامه خود را مشاهده کنید:

اگر با خطایی مواجه شدید ، موارد زیر را بررسی کنید:
? sudo less /var/log/nginx/error.log ورودهای مربوط به خطای Nginx را بررسی می کند.
? sudo less /var/log/nginx/access.log ورودهای مربوط به دسترسی Nginx را بررسی می کند.
? sudo journalctl -u nginx ورود های مربوط به فرآیند Nginx را بررسی می کند.
? sudo journalctl -u myproject ورود های UWSGI برنامه Flask شما را بررسی می کند.
مرحله 7 – امنیت برنامه
برای اطمینان از ایمن ماندن ترافیک به سرور مجازی شما ، اجازه دهید یک گواهی SSL برای دامنه شما دریافت کنیم. روش های مختلفی برای این کار وجود دارد ، از جمله دریافت گواهینامه رایگان از Let’s Encrypt ، تولید یک گواهی خود امضا شده یا خرید از ارائه دهنده دیگر و پیکربندی Nginx برای استفاده از آن با دنبال کردن مراحل 2 تا 6 نحوه ایجاد یک گواهی SSL خود امضا شده برای Nginx در اوبونتو 18.04. به خاطر صلاحدید ، گزینه ی اول را انتخاب میکنیم.
ابتدا مخزن Certbot Ubuntu را اضافه کنید:
? $ sudo add-apt-repository ppa:certbot/certbot
?
برای قبول باید ENTER را فشار دهید.
در مرحله بعدی ، بسته Nginx Certbot را با apt نصب کنید:
? $ sudo apt install python-certbot-nginx
?
Certbot روشهای مختلفی برای به دست آوردن گواهینامه های SSL از طریق افزونه ها ارائه می دهد. افزونه Nginx از پیکربندی مجدد Nginx و لود مجدد در صورت لزوم ، مراقبت خواهد کرد. برای استفاده از این افزونه ، دستور زیر را تایپ کنید:
? $ sudo certbot –nginx -d your_domain -d www.your_domain
?

این دستور certbot  را با افزونه –nginx با استفاده از -d اجرا میکند تا نام هایی که می خواهیم گواهی برای آنها اعتبار داشته باشد ، مشخص شوند.
اگر اولین بار است که certbot  را اجرا میکنید ، از شما خواسته می شود که آدرس ایمیل را وارد کنید و با شرایط سرویس موافقت کنید. بعد از انجام این کار ، certbot با سرور مجازی Let’s Encrypt ارتباط برقرار می کند ، سپس برای تأیید اینکه دامنه مورد نظر خود را کنترل می کنید ، یک چالش را اجرا کنید.
اگر موفقیت آمیز باشد ، certbot از شما می پرسد که می خواهید تنظیمات HTTPS خود را چگونه پیکربندی کنید.
Output
Please choose whether or not to redirect HTTP traffic to HTTPS, removing HTTP access.
——————————————————————————-
1: No redirect – Make no further changes to the webserver configuration.
2: Redirect – Make all requests redirect to secure HTTPS access. Choose this for
new sites, or if you’re confident your site works on HTTPS. You can undo this
change by editing your web server’s configuration.
——————————————————————————-
Select the appropriate number [1-2] then [enter] (press ‘c’ to cancel):

انتخاب خود را مشخص کنید و سپس ENTER بزنید. پیکربندی به روز خواهد شد ، و Nginx مجدد لود می شود تا تنظیمات جدید را انتخاب کند. certbot با پیغامی همراه خواهد بود که به شما می گوید روند موفقیت آمیز بوده و گواهی نامه های شما در کجا ذخیره شده است:
Output
IMPORTANT NOTES:
– Congratulations! Your certificate and chain have been saved at:
/etc/letsencrypt/live/your_domain/fullchain.pem
Your key file has been saved at:
/etc/letsencrypt/live/your_domain/privkey.pem
Your cert will expire on 2018-07-23. To obtain a new or tweaked
version of this certificate in the future, simply run certbot again
with the “certonly” option. To non-interactively renew *all* of
your certificates, run “certbot renew”
– Your account credentials have been saved in your Certbot
configuration directory at /etc/letsencrypt. You should make a
secure backup of this folder now. This configuration directory will
also contain certificates and private keys obtained by Certbot so
making regular backups of this folder is ideal.
– If you like Certbot, please consider supporting our work by:

Donating to ISRG / Let’s Encrypt: https://letsencrypt.org/donate
Donating to EFF: https://eff.org/donate-le

اگر دستورالعمل نصب Nginx را در پیش شرط ها دنبال کردید ، دیگر نیازی به اجازه پروفایل HTTP نخواهید داشت:
? $ sudo ufw delete allow ‘Nginx HTTP’
?
برای تأیید پیکربندی ، اجازه دهید یکبار دیگر با استفاده از https: // به دامنه خود برویم
https: // your_domain
باید یک بار دیگر خروجی برنامه خود را همراه با نشانگر امنیتی مرورگر خود مشاهده کنید ، که باید نشانگر امنیت سایت باشد.
نتیجه
در این راهنما ، یک برنامه ساده Flask را در یک محیط مجازی Python ایجاد و ایمن کرده اید. یک نقطه ورود WSGI ایجاد کردید تا هر سرور مجازی برنامه WSGI قادر به استفاده از آن باشد و سپس سرور مجازی برنامه uWSGI را برای ارائه این عملکرد پیکربندی نمودید. پس از آن ، یک فایل خدمات سیستمی ایجاد کردید تا سرور مجازی برنامه به صورت خودکار راه اندازی شود. همچنین یک بلوک سرور مجازی Nginx ایجاد کردید که ترافیک کلاینت وب را به سرور مجازی برنامه منتقل می کند ، درخواست های خارجی را منتقل می کند و با Let’s Encrypt ، سرور مجازی شما را ایمن نماید.
Flask یک چارچوب بسیار ساده اما بسیار انعطاف پذیر به معنای ارائه برنامه ها با قابلیت های زیاد بدون محدودیت در ساختار و طراحی است. می توانید از خدمات پشته عمومی که در این راهنما تشریح شده است استفاده کنید تا بتوانید کاربردهای Flask را که طراحی کرده اید ارائه دهید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

برچسب‌ها:


نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

Postfix یک عامل انتقال ایمیل (MTA) است ، که برای هدایت و دریافت ایمیل در سیستم لینوکس استفاده می شود. پیش بینی میشود حدود 25 درصد سرور مجازی های ایمیل عمومی در اینترنت Postfix را اجرا میکنند.
در این راهنما ، نحوه نصب و پیکربندی Postfix را در سرور مجازی Ubuntu 20.04 یاد خواهید گرفت. سپس با نصب s-nail ، یک نماینده کاربر ایمیل (MUA) ، که به کلاینت ایمیل نیز شناخته میشود، آزمایش می کنید که آیا Postfix قادر است به درستی ایمیل را مسیریابی کند.
توجه داشته باشید که هدف از این آموزش این است که به شما کمک کند تا فقط با برخی از قابلیت های معمول ایمیل، سریعا Postfix را راه اندازی و اجرا کنید. در پایان این راهنما یک سرور مجازی ایمیل تمام عیار ندارید ، اما برخی از مؤلفه های اساسی چنین ستاپی را برای کمک به شما در شروع کار خواهید داشت.
پیش نیازها
برای پیروی از این راهنما ، موارد زیر را لازم دارید:
• سرور مجازی دارای Ubuntu 20.04 که به عنوان سرور مجازی ایمیل Postfix شما فعالیت می کند. این سرور مجازی باید دارای یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo و فایروال تنظیم شده با UFW باشد. برای تنظیم این گزینه می توانید راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی Ubuntu 20.04 را دنبال کنید.
• یک نام دامنه کاملاً واجد شرایط که به سرور مجازی Ubuntu 20.04 شما اشاره کند. توجه داشته باشید که اگر قصد دسترسی به ایمیل از یک مکان خارجی را دارید ، باید مطمئن شوید که یک رکورد MX دارید که به سرور مجازی ایمیل شما نیز اشاره کند.
توجه داشته باشید که این آموزش با این فرض پیش میرود که شما هاستی را پیکربندی می کنید که دارای FQDN mail.example.com میباشد. در صورت لزوم ، حتماً example.com یا mail.example.com را تغییر دهید تا FQDN شما را منعکس کند.
مرحله 1 – نصب Postfix
Postfix در مخازن پیش فرض اوبونتو گنجانده شده است ، بنابراین می توانید آن را با APT نصب کنید.
برای شروع ، حافظه نهان بسته محلی apt خود را به روز کنید:
$ sudo apt update

سپس بسته ی postfix را با دستور زیر نصب کنید. توجه داشته باشید که در اینجا ما متغیر محیطی DEBIAN_PRIORITY=low را در این دستور نصب وارد میکنیم. این امر باعث می شود فرآیند نصب از شما بخواهد برخی گزینه های اضافی را پیکربندی کنید:
$ sudo DEBIAN_PRIORITY=low apt install postfix

این فرآیند نصب یک سری اعلان های تعاملی را باز می کند. برای اهداف این آموزش ، از اطلاعات زیر برای پر کردن فرم های خود استفاده کنید:
• نوع کلی پیکربندی ایمیل؟برای این، Internet Site را انتخاب کنید چرا که با تیازهای فراساختاری مطابقت دارد.
• نام ایمیل سیستم: این دامنه اصلی است که برای ساختن یک آدرس ایمیل معتبر استفاده می شود هنگامی که فقط بخش حساب آدرس داده می شود. به عنوان مثال ، نام میزبان سرور مجازی شما mail.example.com است. به احتمال زیاد باید نام ایمیل سیستم را به صورت example.com قرار دهید تا با توجه به نام کاربری user1 ، Postfix از آدرس user1@example.com استفاده کند.
• گیرنده ایمیل Root و postmaster: این حساب لینوکس است که از طریق ایمیل به root @ و postmaster @ ارسال می شود. برای این کار از حساب اصلی خود استفاده کنید. در این مورد مثال ، Sammy .
• سایر مقاصد برای پذیرش ایمیل: مقصد پستی را که این نمونه Postfix می پذیرد تعیین می کند. اگر لازم است دامنه دیگری را که این سرور مجازی مسئول دریافت آن است اضافه کنید ، آنها را در اینجا اضافه کنید. در غیر این صورت ، پیش فرض کافی خواهد بود.
• اجبار به روزرسانی های همزمان در صف ایمیل ؟: از آنجا که به احتمال زیاد از یک سیستم فایل ژورنال دار استفاده می کنید ، no را در اینجا بپذیرید.
• شبکه های محلی: لیستی از شبکه هایی است که سرور مجازی ایمیل شما برای تقویت پیام های آن ها پیکربندی شده است. پیش فرض برای بیشتر سناریوها کار خواهد کرد. اگر می خواهید آن را تغییر دهید ، مطمئن شوید که از نظر دامنه شبکه بسیار محدود باشد.
• محدودیت اندازه صندوق پستی: این می تواند برای محدود کردن اندازه پیام ها استفاده شود. تنظیم آن بر روی 0 محدودیت اندازه را غیرفعال می کند.
• کاراکتر پسوند آدرس محلی: کاراکتری است که می تواند برای جدا کردن قسمت معمول آدرس از یک پسوند (برای ایجاد نام های مستعار پویا استفاده شود) استفاده می شود. به طور پیش فرض ، + برای این آموزش کار خواهد کرد.
• پروتکل های اینترنت برای استفاده: انتخاب کنید آیا نسخه IP را که Postfix از آن پشتیبانی می کند محدود کنید یا خیر. برای اهداف این آموزش ، all را انتخاب کنید.
برای بیان صریح تر ، این تنظیمات مورد استفاده در این راهنماست:
نوع کلی پیکربندی ایمیل: سایت اینترنتی
نام ایمیل سیستم: example.com (نه mail.example.com)
گیرنده ایمیل Root و postmaster: نام کاربری حساب لینوکس اولیه (در این مثال ها sammy )
سایر مقاصد برای پذیرش ایمیل: $myhostname, example.com, mail.example.com, localhost.example.com,localhost
اجبار به روزرسانی های همزمان در صف ایمیل : خیر
شبکه های محلی: 127.0.0.0/8 [::ffff:127.0.0.0]/104 [::1]/128
محدودیت اندازه صندوق پستی: 0
کاراکتر پسوند آدرس محلی: +
پروتکل های اینترنت برای استفاده:al

توجه: اگر نیاز به بازگشت برای تغییر این تنظیمات داشتید ، می توانید با تایپ کردن دستور زیر این کار را انجام دهید:
$ sudo dpkg-reconfigure postfix

اعلان ها با پاسخ های قبلی شما ، از قبل پر می شوند.
پس از اتمام مراحل نصب ، می توانید چند نسخه به روزرسانی پیکربندی Postfix خود را انجام دهید.
مرحله 2 – تغییر پیکربندی Postfix
اکنون می توانید برخی تنظیمات را انجام دهید که روند نصب بسته از شما نخواسته بود. بسیاری از تنظیمات پیکربندی Postfix در فایل /etc/postfix/main.cf تعریف شده اند. به جای ویرایش مستقیم این فایل ، می توانید از دستور postconf Postfix برای پرس و جو یا تعیین تنظیمات پیکربندی استفاده کنید.
برای شروع ، لوکیشن را برای صندوق پستی کاربر غیر ریشه اوبونتو تنظیم کنید. در این راهنما ، ما از قالب Maildir استفاده خواهیم کرد ، که پیام ها را به فایل های جداگانه که بر اساس عملکرد کاربر بین دایرکتوری ها منتقل می شوند ، جدا می کند. گزینه دیگری که در این راهنما پوشش داده نشده است ، فرمت mbox است که تمام پیام ها را در یک فایل واحد ذخیره می کند.
متغیر home_mailbox را روی Maildir/ تنظیم کنید. سپس ، یک ساختار دایرکتوری تحت این نام در دیرکتوری هوم کاربر خود ایجاد خواهید کرد. home_mailbox را با تایپ کردن دستور زیر پیکربندی کنید:
$ sudo postconf -e ‘home_mailbox= Maildir/’

در مرحله بعدی ، مکان جدول virtual_alias_maps را تنظیم کنید ، که نقشه های ایمیل دلخواه را به حساب های سیستم لینوکس نگاشت می کند. دستور زیر را اجرا کنید ، که نقشه جدول را در یک فایل پایگاه داده هش به نام / etc / postfix / virtual نگاشت می کند:
$ sudo postconf -e ‘virtual_alias_maps= hash:/etc/postfix/virtual’

اکنون که مکان فایل نقشه های مجازی را در فایل main.cfخود تعریف کرده اید ، می توانید خود این فایل را ایجاد کرده و نگاشت حساب های ایمیل را به حساب کاربری در سیستم لینوکس خود شروع کنید. فایل را با ویرایشگر متن مورد نظر خود ایجاد کنید. در این مثال ، ما از nano استفاده خواهیم کرد:
$ sudo nano /etc/postfix/virtual

آدرسهایی را که مایلید ایمیل را برای آن بپذیرید ، لیست کنید و به دنبال آن فضای سفید و کاربر لینوکس را که دوست دارید ایمیل را به ان تحویل دهید.
به عنوان مثال ، اگر می خواهید ایمیل را در آدرس contact@example.com و admin@example.com بپذیرید و دوست دارید آن ایمیل ها را به کاربر sammy Linux تحویل دهید ، می توانید فایل خود را مانند این تنظیم کنید:
/etc/postfix/virtual
contact@example.com sammy
admin@example.com sammy

پس از نگاشت همه آدرس ها به حساب های سرور مجازی مناسب ، فایل را ذخیره کنید و ببندید. اگر از nano استفاده کرده اید ، این کار را با فشار دادن CTRL + X ، Y ، سپس ENTER انجام دهید.
نگاشت را با تایپ این دستور اعمال کنید:
$ sudo postmap /etc/postfix/virtual
فرایند Postfix را مجدداً راه اندازی کنید تا مطمئن شوید که تمام تغییرات شما اعمال شده است:
$ sudo systemctl restart postfix

با فرض اینکه از راهنمای ستاپ اولیه پیروی کرده اید ، فایروال را با UFW پیکربندی نموده اید. این فایروال به طور پیش فرض اتصالات خارجی را به سرویس های روی سرور مجازی شما مسدود می کند مگر اینکه این اتصالات به صراحت مجاز باشند ، بنابراین باید یک قانون فایروال اضافه کنید تا استثنائی برای Postfix داشته باشید.
می توانید با تایپ دستور زیر، اجازه اتصالات به سرویس را بدهید:
$ sudo ufw allow Postfix

با این کار ، Postfix پیکربندی شده و آماده پذیرش اتصالات خارجی است. با این حال ، شما هنوز آمادگی آزمایش آن را با یک سرویس گیرنده ایمیل ندارید. قبل از اینکه بتوانید کلاینت را نصب کنید و از آن برای تعامل با ایمیل ارسال شده به سرور مجازی خود استفاده کنید ، لازم است چند تغییر در تنظیمات سرور مجازی اوبونتو انجام دهید.
مرحله 3 – نصب کلاینت پست الکترونیکی و اولیه سازی ساختار Maildir
به منظور تعامل با ایمیل تحویل داده شده ، این مرحله شما را با روند نصب بسته s-s-nail آشنا می کند. یک متغیر پر از ویژگی از کلاینت xmail BSD است که می تواند فرمت Maildir را به درستی اداره کند.
اما قبل از نصب کلاینت ، منطقی است که مطمئن شوید متغیر محیط MAIL شما به درستی تنظیم شده است. s-nailبه دنبال این متغیر است تا بفهمد کجا می تواند ایمیل را برای کاربر شما پیدا کند.
برای اطمینان از تنظیم متغیر MAIL بدون توجه به نحوه دسترسی به حساب کاربری خود – خواه از طریق ssh، su، su – یا sudo، به عنوان مثال – باید متغیر را در فایل /etc/bash.bashrc تنظیم کرده و اضافه کنید. آن را به فایلی در /etc/profile.d اضافه کنید تا مطمئن شوید که به طور پیش فرض برای همه کاربران تنظیم شده است.
برای افزودن متغیر به این فایل ها ، دستور زیر را تایپ کنید:
$ echo ‘export MAIL=~/Maildir’ | sudo tee -a /etc/bash.bashrc | sudo tee -a /etc/profile.d/mail.sh

برای خواندن متغیر در بخش فعلی ، فایل /etc/profile.d/mail.sh را وارد کنید:
$ source /etc/profile.d/mail.sh

با کامل شدن آن ، کلاینت ایمیل s-nail را با APT نصب کنید:
$ sudo apt install s-nail

قبل از اجرای کلاینت ، چند تنظیمات وجود دارد که باید انجام دهید. فایل /etc/s-nail.rc را در ویرایشگر خود باز کنید:
$ sudo nano /etc/s-nail.rc

در انتهای فایل گزینه های زیر را اضافه کنید:
/etc/s-nail.rc
. . .
set emptystart
set folder=Maildir
set record=+sent

در اینجا عملکرد این خطوط آورده شده است:
set emptystart به کلاینت اجازه می دهد حتی با یک صندوق ورودی خالی باز شود
set folder=Maildir دیرکت.ری Maildir را روی متغیر folder داخلی تنظیم می کند
set record=+sent یک فایل mbox ارسال شده را برای ذخیره ایمیل ارسال شده در هر دیرکتوری به عنوان متغیر folder  ایجاد می کند ، در این حالت Maildir
پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید. اکنون آماده هستید تا ساختار Maildir سیستم را تنظیم کنید.
یک راه سریع برای ایجاد ساختار Maildir در دیرکتوری هوم شما این است که به خودتان یک ایمیل با دستور s-nail ارسال کنید. از آنجا که فایل ارسال شده فقط پس از ایجاد Maildir در دسترس خواهد بود ، شما باید نوشتن آن را برای این ایمیل اولیه غیرفعال کنید. این کار را با عبور از گزینه -Snorecord انجام دهید.
با اتصال یک رشته به دستور s-nail ، ایمیل را ارسال کنید. این دستور را تنظیم کنید تا کاربر Linux خود را به عنوان گیرنده علامت گذاری کند:
$ echo ‘init’ | s-nail -s ‘init’ -Snorecord sammy

توجه: ممکن است پاسخ زیر را دریافت کنید:
Output
Can’t canonicalize “/home/sammy/Maildir”
طبیعی است و ممکن است هنگام ارسال این پیام اول ظاهر شود.

با جستجوی دیرکتوری ~ / Maildir خود می توانید مطمئن شوید که دیرکتوری ایجاد شده است:
$ ls -R ~/Maildir

خواهید دید که ساختار دایرکتوری ایجاد شده است و یک فایل پیام جدید در دیرکتوری ~ / Maildir / new موجود است:
Output
/home/sammy/Maildir/:
cur new tmp

/home/sammy/Maildir/cur:

/home/sammy/Maildir/new:
1463177269.Vfd01I40e4dM691221.mail.example.com

/home/sammy/Maildir/tmp:

اکنون که ساختار دایرکتوری ایجاد شده است ، می توانید با مشاهده پیام init که ارسال کرده اید و ارسال یک پیام به آدرس ایمیل خراجی، کلاینت s-nail s را امتحان کنید.
مرحله 5 – آزمایش کلاینت
برای باز کردن کلاینت ، دستور s-nail را اجرا کنید:
$ s-nail

در کنسول خود ، یک صندوق ورودی ابتدایی با پیام init  خواهید دید:
Output
s-nail version v14.9.15. Type `?’ for help
“/home/sammy/Maildir”: 1 message 1 new
>N 1 sammy@example.com 2020-05-19 15:40 14/392 init
برای نمایش پیام، ENTER را فشار دهید:
Output
[– Message 1 — 14 lines, 369 bytes –]:
From sammy@example.com Tue May 19 15:40:48 2020
Date: Tue, 19 May 2020 15:40:48 +0000
To: sammy@example.com
Subject: init
Message-Id: <20160513220749.A278F228D9@mail.example.com>
From: sammy@example.com

init

می توانید با تایپ h و سپس ENTER به لیست پیام ها برگردید :
? h

Output
>R 1 sammy@example.com 2020-05-19 15:40 14/392 init

توجه کنید که پیام اکنون حالت R دارد ، نشان می دهد که خوانده شده است.
از آنجا که این پیام چندان مفید نیست ، می توانید با فشار دادن d آن را حذف کرده و سپس ENTER بزنید.
? d

برای بازگشت به ترمینال ، q و سپس ENTER را بزنید:
? q

به عنوان یک آزمایش نهایی ، بررسی کنید که آیا s-nail قادر به ارسال صحیح پیام های ایمیل است یا خیر. برای این کار می توانید همانند پیام init  که در مرحله قبل برای خود ارسال کردید ، محتویات یک فایل متنی را درون فرایند s-nail قرار دهید.
با نوشتن پیام آزمایشی در ویرایشگر متن شروع کنید:
$ nano ~/test_message

در داخل ، متنی را که می خواهید ارسال کنید ، وارد کنید:
~/test_message
Hello,

This is a test. Please confirm receipt!

فایل را پس از نوشتن پیام خود ذخیره کنید و ببندید.
سپس از دستور cat برای ارسال پیام به روند s-nail استفاده کنید. می توانید با مثال زیر این کار را انجام دهید:
-s: خط موضوع پیام ایمیل را مشخص می کند
-r: تغییر اختیاری در قسمت “from” ایمیل. به طور پیش فرض ، کاربر لینوکس که با آن وارد شده اید برای پر کردن این فیلد استفاده می شود. گزینه -r به شما امکان می دهد این مسئله را با یک آدرس معتبر ، مانند یکی از مواردی که در فایل / etc / postfix / virtual تعریف کرده اید ، پر کنید. برای نشان دادن ، دستور زیر از contact@example.com استفاده می کند
همچنین ، حتما user@email.com را به یک آدرس ایمیل معتبر که به آن دسترسی دارید تغییر دهید:
$ cat ~/test_message | s-nail -s ‘Test email subject line’ -r contact@example.com user@email.com

سپس ، برای آدرس ایمیلی که پیام را برای آن ارسال کرده اید ، به صندوق ورودی بروید. پیام خود را تقریباً فوراً خواهید دید.
توجه: اگر پیام در صندوق ورودی شما نیست ، ممکن است به پوشه Spam تحویل داده شده باشد.
می توانید پیام های ارسالی خود را در کلاینت s-nail خود مشاهده کنید. دوباره کلاینت تعاملی را شروع کنید:
$ s-nail

از کلاینت ایمیل ، پیام های ارسالی خود را با تایپ کردن این دستور مشاهده کنید:
? file +sent

خروجی مانند این را خواهید دید:
Output
+[/home/sammy/Maildir/]sent: 1 message 1 new
?N 1 contact@example.com 2020-05-19 15:47 12/297 Test email subject line

می توانید ایمیل ارسال شده را با استفاده از همان دستوراتی که برای ایمیل های ورودی استفاده می کنید مدیریت کنید.
نتیجه
اکنون Postfix را در سرور مجازی Ubuntu 20.04 خود تنظیم کرده اید. مدیریت سرور مجازی های ایمیل می تواند یک کار سخت برای مدیران جدید سیستم باشد ، اما با این پیکربندی ، باید عملکرد ایمیل MTA کافی را برای شروع کار خود داشته باشید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

برچسب‌ها:


ارائه برنامه های Flask با Gunicorn و Nginx اوبونتو 20

در این راهنما یک برنامه Python را با استفاده از میکروفریم Flask در Ubuntu 20.04 ایجاد خواهید کرد. بخش عمده این مقاله در مورد نحوه تنظیم سرور برنامه Gunicorn و نحوه راه اندازی و پیکربندی برنامه Nginx برای عمل به عنوان یک پروکسی معکوس front-end خواهد بود.
پیش نیازها
قبل از شروع این راهنما ، باید این موارد را داشته باشید:
سروری با اوبونتو 20.04 و یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo. برای راهنمایی ، مقاله ستاپ اولیه سرور ما را دنبال کنید.
? Nginx نصب شده داشته باشید، مراحل 1 و 2 نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04 را دنبال کنید.
? نام دامنه پیکربندی شده برای اشاره به سرور شما. می توانید در Namecheap خریداری کنید یا یکی از آنها را به صورت رایگان در Freenom دریافت کنید. حتماً رکورهای DNS زیر را ایجاد کنید:
o یک رکورد A با your_domain که به آدرس IP عمومی سرور شما اشاره می کند.
o یک رکورد A با www.your_domain که به آدرس IP عمومی سرور شما اشاره کند.
? آشنایی با مشخصات WSGI ، که سرور برنامه Gunicorn برای ارتباط با برنامه Flask از آن استفاده خواهد کرد . این بحث به تفصیل به تعاریف و مفاهیم می پردازد.
مرحله 1 – نصب مولفه ها از مخازن اوبونتو
اولین قدم ما نصب تمام بخش های مورد نیاز از مخازن اوبونتو خواهد بود. این موارد شامل pip ، مدیر بسته پایتون برای مدیریت مولفه های پایتون خواهد بود. همچنین فایل های توسعه پایتون لازم برای ساخت برخی مولفه های Gunicorn دریافت خواهیم کرد.
ابتدا ، اجازه دهید ایندکس بسته محلی را به روز کنیم و بسته هایی را نصب کنیم که به ما امکان می دهد محیط Python خود را بسازیم. این موارد شامل python3-pip ، همراه با چند بسته دیگر و ابزار توسعه لازم برای یک محیط برنامه نویسی قوی است:
? $ sudo apt update
?
? $ sudo apt install python3-pip python3-dev build-essential libssl-dev libffi-dev python3-setuptools

با قرارگیری این بسته ها در جای خود، به سمت ایجاد یک فضای مجازی برای پروژه خود برویم.
مرحله 2 – ایجاد یک محیط مجازی پایتون
در مرحله بعدی ، یک محیط مجازی تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم برنامه Flask خود را از سایر فایل های Python روی سیستم جدا کنیم.
با نصب بسته python3-venv شروع کنید که ماژول venv را نصب خواهد کرد:
? $ sudo apt install python3-venv
?
در مرحله بعد ، بیایید یک دایرکتوری والد برای پروژه Flask تهیه کنیم. بعد از ایجاد آن وارد پوشه شوید:
? $ mkdir ~/myproject
?
? $ cd ~/myproject

یک محیط مجازی ایجاد کنید تا نیازمندی های پایتون پروژه Flask خود را با تایپ کردن دستور زیر ذخیره کنید:
? $ python3 -m venv myprojectenv
?
با این کار یک کپی محلی از Python و pip در دیرکتوری به نام myprojectenv درون دیرکتوری پروژه شما کپی میشود.
قبل از نصب برنامه ها در محیط مجازی ، باید آن را فعال کنید. این کار را با تایپ کردن دستور زیر انجام دهید:
? $ source myprojectenv/bin/activate
?
اعلان شما تغییر می کند و نشان می دهد که اکنون در محیط مجازی کار می کنید. چیزی شبیه به (myprojectenv)user@host:~/myproject$ به نظر می رسد .
مرحله 3 – تنظیم یک برنامه Flask
اکنون که در محیط مجازی خود قرار دارید ، می توانید Flask و Gunicorn را نصب کرده و طراحی برنامه خود را شروع کنید.
ابتدا بگذارید wheel  را با نمونه محلی pip نصب کنیم تا اطمینان حاصل شود که بسته های ما حتی در صورت از دست دادن بایگانی wheel ، نصب می شوند:
? $ pip install wheel
?

توجه داشته باشید
صرفنظر از اینکه از کدام نسخه Python استفاده می کنید ، هنگامی که محیط مجازی فعال می شود ، باید از دستور pip استفاده کنید (نه pip3)
سپس ، اجازه دهید Flask و Gunicorn را نصب کنیم:
? (myprojectenv) $ pip install gunicorn flask
?
ایجاد یک برنامه نمونه
اکنون که Flask را در دسترس دارید ، می توانید یک برنامه ساده ایجاد کنید. Flask یک میکروفریم ورک است. و بسیاری از ابزارهایی که ممکن است چهارچوبهای کامل تری داشته باشند را شامل نمیشود، و عمدتاً به عنوان ماژول وجود دارد که می توانید برای شروع برنامه های وب از کمک بگیرید تا بتوانید به پروژه های خود وارد شوید.
در حالی که ممکن است برنامه شما پیچیده تر باشد ، ما برنامه Flask خود را در یک فایل واحد با نام myproject.py ایجاد خواهیم کرد:
? (myprojectenv) $ nano ~/myproject/myproject.py
?
کد برنامه در این فایل قرار دارد. Flask را وارد می کند و یک آبجکت Flask را معرفی می کند. شما می توانید از این ویژگی برای تعریف عملکردهایی استفاده کنید که باید هنگام درخواست یک مسیر خاص انجام شود:
~/myproject/myproject.py
from flask import Flask
app = Flask(__name__)

@app.route(“/”)
def hello():
return “<h1 style=’color:blue’>Hello There!</h1>”

if __name__ == “__main__”:
app.run(host=’0.0.0.0′)

این کد اساساً مشخص می کند که هنگام دستیابی به حوزه root ، چه محتوایی ارائه شود. پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اگر راهنمای اولیه تنظیم سرور را دنبال کرده اید ، باید فایروال UFW را فعال کرده باشید. برای تست برنامه ، باید دسترسی به پورت 5000 را داشته باشید:
? (myprojectenv) $ sudo ufw allow 5000
?
اکنون می توانید برنامه Flask خود را با تایپ کردن دستور زیر تست کنید:
? (myprojectenv) $ python myproject.py
?
خروجی مانند این را مشاهده خواهید کرد ، که شامل یک هشدار مفید است که به شما یادآوری می کند از این ستاپ سرور در تولید استفاده نکنید:
Output
* Serving Flask app “myproject” (lazy loading)
* Environment: production
WARNING: Do not use the development server in a production environment.
Use a production WSGI server instead.
* Debug mode: off
* Running on http://0.0.0.0:5000/ (Press CTRL+C to quit)

از آدرس IP سرور و به دنبال آن: 5000 در مرورگر وب خود بازدید کنید:
http://your_server_ip:5000
باید چیزی شبیه به این را ببینید:

پس از اتمام ، CTRL-C را در پنجره ترمینال خود بزنید تا سرور توسعه Flask متوقف شود.
ایجاد نقطه ورود WSGI
در مرحله بعدی ، فایلی را ایجاد میکنیم که به عنوان نقطه ورود برنامه ما باشد. این به سرور Gunicorn می گوید که چگونه می توان با آن تعامل برقرار کرد.
بیایید فایل wsgi.py را فراخوانی کنیم:
? (myprojectenv) $ nano ~/myproject/wsgi.py
?

در این فایل ، بیایید نمونه Flask را از برنامه خود وارد کنیم و سپس آن را اجرا کنیم:
~/myproject/wsgi.py
from myproject import app

if __name__ == “__main__”:
app.run()

پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
مرحله 4 – پیکربندی Gunicorn
برنامه شما اکنون با یک نقطه ورود مشخص نوشته شده است. اکنون می توانیم به سراغ پیکربندی Gunicorn برویم.
قبل از پیش روی، باید بررسی کنیم که Gunicorn میتواند به درستی برنامه را ارائه کند.
ما می توانیم این کار را به سادگی با وارد کردن نام نقطه ورودی خود انجام دهیم. این نام با نام ماژول ساخته شده است (منهای پسوند .py) به علاوه نام قابل فراخوانی درون برنامه. در نمونه ما ، wsgi:app است.
رابط و پورت را نیز مشخص می کنیم تا برنامه در یک رابط در دسترس عمومی شروع شود:
? (myprojectenv) $ cd ~/myproject
?
? (myprojectenv) $ gunicorn –bind 0.0.0.0:5000 wsgi:app
?
?
باید خروجی زیر را مشاهده کنید
Output
[2020-05-20 14:13:00 +0000] [46419] [INFO] Starting gunicorn 20.0.4
[2020-05-20 14:13:00 +0000] [46419] [INFO] Listening at: http://0.0.0.0:5000 (46419)
[2020-05-20 14:13:00 +0000] [46419] [INFO] Using worker: sync
[2020-05-20 14:13:00 +0000] [46421] [INFO] Booting worker with pid: 46421

آدرس IP سرور خود را به همراه 5000 در ادامه اش بازدید کنید
http: // your_server_ip: 5000
باید دوباره خروجی برنامه خود را مشاهده کنید:

وقتی تأیید کردید که به درستی کار میکند ، CTRL-C را در پنجره ترمینال خود فشار دهید.
اکنون محیط مجازی خود را ایجاد کرده ایم ، بنابراین می توانیم آن را غیرفعال کنیم:
? (myprojectenv) $ deactivate
?

هر دستور پایتون اکنون دوباره از محیط پایتون سیستم استفاده خواهد کرد.
در مرحله بعد بیایید فایل واحد سرویس سیستمی را ایجاد کنیم. ایجاد فایل واحد سیستمی به سیستم init  اوبونتو اجازه خواهد داد که به طور خودکار Gunicorn  را شروع کند و برنامه Flask  را در زمان بوت سرور ارائه نماید.
برای شروع یک فایل واحد که به .serviceختم میشود در دیرکتوری /etc/systemd/systemایجاد کنید:
? $ sudo nano /etc/systemd/system/myproject.service
?

در داخل ، با بخش [unit ] شروع خواهیم کرد که برای تعیین متادیتا و متعلقات استفاده میشود. بیایید توصیفی از سرویس را در اینجا قرار دهیم و به سیتم init بگوییم فقط پس از دستیابی به هدف شبکه شروع شود:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=Gunicorn instance to serve myproject
After=network.target

سپس ، اجازه دهید بخش [Service] را باز کنیم. با این کار کاربر و گروهی را که می خواهیم تحت روند کار قرار بگیرند مشخص می کند. بیایید مالکیت این فرآیند را به حساب کاربری معمول خود بدهیم زیرا این فایل در اختیار همه فایل های مربوطه است. همچنین بیایید مالکیت گروه را به گروه www-data واگذار کنیم تا Nginx بتواند به راحتی با فرآیندهای Gunicorn ارتباط برقرار کند. به یاد داشته باشید که نام کاربری خود را در اینجا جایگزین کنید:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=Gunicorn instance to serve myproject
After=network.target

[Service]
User=sammy
Group=www-data

در مرحله بعدی ، بگذارید دیرکتوری کار را مشخص کنیم و متغیر محیطی PATH را تنظیم کنیم تا سیستم init بداند که موارد اجرایی این فرآیند در محیط مجازی ما قرار دارند. اجازه دهید فرمان شروع سرویس را نیز مشخص کنیم. فرمان موارد زیر را انجام میدهد:
? 3 فرآیند کارگر را شروع میکند (اگرچه لازم است این بخش را در صورت لزوم تنظیم کنید)
? یک فایل سوکت یونیکس myproject.sock ، در دیرکتوری پروژه ما ایجاد کرده و به آن وصل میشود. ما یک مقدار umask 007 تنظیم می کنیم تا فایل سوکت ایجاد شود و دسترسی به مالک و گروه را ایجاد کند در حالیکه دسترسی دیگر را محدود می کند .
? نام فایل نقطه ورود WSGI را به همراه پایتون قابل فراخوانی در آن فایل مشخص میکند (wsgi: app)
Systemd مستلزم این است که ما مسیر کاملی را به Gunicorn ، که در محیط مجازی ما نصب شده است ، بدهیم.
به یاد داشته باشید که نام کاربری و مسیر پروژه را با اطلاعات شخصی خود جایگزین کنید:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=Gunicorn instance to serve myproject
After=network.target

[Service]
User=sammy
Group=www-data
WorkingDirectory=/home/sammy/myproject
Environment=”PATH=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin”
ExecStart=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/gunicorn –workers 3 –bind unix:myproject

در آخر ، بیایید یک بخش [Install] اضافه کنیم. اگر سیستم را فعال کنیم که در بوت شروع شود ، به systemd میگوید که به این سرویس چه چیزی را لینک بدهد. نیاز داریم این سرویس در زمان اجرای سیستم معمولی چند کاربره شروع به کار کند:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=Gunicorn instance to serve myproject
After=network.target

[Service]
User=sammy
Group=www-data
WorkingDirectory=/home/sammy/myproject
Environment=”PATH=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin”
ExecStart=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/gunicorn –workers 3 –bind unix:myproject.sock -m 007 wsgi:app

[Install]
WantedBy=multi-user.target

با این کار ، فایل سرویس سیستمی ما کامل است. اکنون آن را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون می توانیم سرویس Gunicorn را که ایجاد کردیم شروع کنیم و آن را فعال کنیم تا در بوت شروع شود:
? $ sudo systemctl start myproject
?
? $ sudo systemctl enable myproject

بگذارید وضعیت را بررسی کنیم:
? $ sudo systemctl status myproject
?
باید خروجی مانند این را مشاهده کنید:
Output
? myproject.service – Gunicorn instance to serve myproject
Loaded: loaded (/etc/systemd/system/myproject.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Wed 2020-05-20 14:15:18 UTC; 1s ago
Main PID: 46430 (gunicorn)
Tasks: 4 (limit: 2344)
Memory: 51.3M
CGroup: /system.slice/myproject.service
??46430 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/python3 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/gunicorn –workers 3 –bind unix:myproject.sock -m 007 wsgi:app
??46449 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/python3 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/gunicorn –workers 3 –bind unix:myproject.sock -m 007 wsgi:app
??46450 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/python3 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/gunicorn –workers 3 –bind unix:myproject.sock -m 007 wsgi:app
??46451 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/python3 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/gunicorn –workers 3 –bind unix:myproject.sock -m 007 wsgi:app

در صورت مشاهده هر گونه خطا ، حتما آنها را قبل از ادامه آموزش برطرف کنید.
مرحله 5 – پیکربندی Nginx به درخواستهای پروکسی
سرور برنامه Gunicorn ما باید اکنون به روز و در حال اجرا و منتظر درخواست هایی روی فایل سوکت در دیرکتوری پروژه باشد. بیایید Nginx را پیکربندی کنیم تا درخواست های وب را با استفاده از پروتکل Gunicorn به آن سوکت منتقل کنیم.
با ایجاد یک فایل پیکربندی بلوک جدید سرور در دیرکتوری sites-available Nginx شروع کنید. بیایید این پروژه را myproject بنامیم تا با بقیه راهنما مطابقت داشته باشد:
? $ sudo nano /etc/nginx/sites-available/myproject
?

یک بلوک سرور باز کنید و به Nginx بگویید که به پورت پیش فرض 80 گوش کند. همچنین بیایید به آن اعلام کنیم که از این بلوک برای درخواست های نام دامنه سرور ما استفاده کند:
/etc/nginx/sites-available/myproject
server {
listen 80;
server_name your_domain www.your_domain;
}

سپس ، بیایید یک بلوک موقعیت مکانی اضافه کنیم که مطابق با هر درخواست باشد. در این بلوک ، فایل proxy_params را وارد خواهیم کرد که پارامترهای کلی پروکسی مورد نیاز برای تنظیم را مشخص می کند. سپس درخواستها را به سوکت تعریف شده با استفاده از بخشنامه proxy _pass ارسال خواهیم کرد:
/etc/nginx/sites-available/myproject
server {
listen 80;
server_name your_domain www.your_domain;

location / {
include proxy_params;
proxy_pass http://unix:/home/sammy/myproject/myproject.sock;
}
}

پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
برای فعال کردن پیکربندی بلوک سرور Nginx که اخیراً ایجاد کرده اید ، فایل را به دیرکتوری sites-enabled پیوند دهید:
? $ sudo ln -s /etc/nginx/sites-available/myproject /etc/nginx/sites-enabled
?
با قرارگیری فایل در آن دیرکتوری ، می توانیم با تایپ کردن دستور زیر خطاهای نحوی را آزمایش کنیم:
? $ sudo nginx -t
?
اگر بدون نشان دادن مشکلی بازگشت ، فرایند Nginx را ریستارت کنید تا پیکربندی جدید را بخواند:
? $ sudo systemctl restart nginx
?
در آخر ، اجازه دهید دوباره فایروال را تنظیم کنیم. دیگر نیازی به دسترسی از طریق پورت 5000 نداریم ، بنابراین می توانیم این قانون را حذف کنیم. سپس می توانیم به سرور Nginx دسترسی داشته باشیم:
? $ sudo ufw delete allow 5000
?
? $ sudo ufw allow ‘Nginx Full’

اکنون باید بتوانید در مرورگر وب خود به نام دامنه سرور خود بروید:
http: // your_domain
باید خروجی برنامه خود را مشاهده کنید:

اگر با خطایی مواجه شدید ، موارد زیر را بررسی کنید:
? sudo less /var/log/nginx/error.log ورودهای مربوط به خطای Nginx را بررسی می کند.
? sudo less /var/log/nginx/access.log ورودهای مربوط به دسترسی Nginx را بررسی می کند.
? sudo journalctl -u nginx ورود های مربوط به فرآیند Nginx را بررسی می کند.
? sudo journalctl -u myproject ورود های GUNICORN برنامه Flask شما را بررسی می کند.
مرحله 6 – امنیت بخشی به برنامه
برای اطمینان از ایمن ماندن ترافیک رو به سرور شما ، اجازه دهید یک گواهی SSL برای دامنه تان دریافت کنیم. روش های مختلفی برای این کار وجود دارد ، از جمله دریافت گواهینامه رایگان از Let’s Encrypt ، تولید یک گواهی خود امضا شده یا خرید از ارائه دهنده دیگر و پیکربندی Nginx برای استفاده از آن با دنبال کردن مراحل 2 تا 6 نحوه ایجاد یک گواهی SSL خود امضا شده برای Nginx در اوبونتو 20.04. بنابر صلاح دید ، گزینه ی اول را انتخاب میکنیم.
ابتدا بسته Certbot Nginx را نصب کنید:
? $ sudo apt install python3-certbot-nginx
?
Certbot روشهای مختلفی برای به دست آوردن گواهینامه های SSL از طریق افزونه ها ارائه می دهد. افزونه Nginx از پیکربندی مجدد Nginx و لود مجدد در صورت لزوم ، مراقبت خواهد کرد. برای استفاده از این افزونه ، دستور زیر را تایپ کنید:
? $ sudo certbot –nginx -d your_domain -d www.your_domain
?

این دستور certbot  را با افزونه –nginx با استفاده از -d اجرا میکند تا نام هایی که می خواهیم گواهی برای آنها اعتبار داشته باشد ، مشخص شوند.
اگر اولین بار است که certbot  را اجرا میکنید ، از شما خواسته می شود که آدرس ایمیل را وارد کنید و با شرایط سرویس موافقت کنید. بعد از انجام این کار ، certbot با سرور Let’s Encrypt ارتباط برقرار می کند ، سپس برای تأیید اینکه دامنه مورد نظر خود را کنترل می کنید ، یک چالش را اجرا کنید.
اگر موفقیت آمیز باشد ، certbot از شما می پرسد که می خواهید تنظیمات HTTPS خود را چگونه پیکربندی کنید.
Output
Please choose whether or not to redirect HTTP traffic to HTTPS, removing HTTP access.
——————————————————————————-
1: No redirect – Make no further changes to the webserver configuration.
2: Redirect – Make all requests redirect to secure HTTPS access. Choose this for
new sites, or if you’re confident your site works on HTTPS. You can undo this
change by editing your web server’s configuration.
——————————————————————————-
Select the appropriate number [1-2] then [enter] (press ‘c’ to cancel):

انتخاب خود را مشخص کنید و سپس ENTER بزنید. پیکربندی به روز خواهد شد ، و Nginx مجدد لود می شود تا تنظیمات جدید را انتخاب کند. certbot با پیغامی همراه خواهد بود که به شما می گوید روند موفقیت آمیز بوده و گواهی نامه های شما در کجا ذخیره شده است:
Output
IMPORTANT NOTES:
– Congratulations! Your certificate and chain have been saved at:
/etc/letsencrypt/live/your_domain/fullchain.pem
Your key file has been saved at:
/etc/letsencrypt/live/your_domain/privkey.pem
Your cert will expire on 2020-08-18. To obtain a new or tweaked
version of this certificate in the future, simply run certbot again
with the “certonly” option. To non-interactively renew *all* of
your certificates, run “certbot renew”
– Your account credentials have been saved in your Certbot
configuration directory at /etc/letsencrypt. You should make a
secure backup of this folder now. This configuration directory will
also contain certificates and private keys obtained by Certbot so
making regular backups of this folder is ideal.
– If you like Certbot, please consider supporting our work by:

Donating to ISRG / Let’s Encrypt: https://letsencrypt.org/donate
Donating to EFF: https://eff.org/donate-le

اگر دستورالعمل نصب Nginx را در پیش نیازها دنبال کردید ، دیگر نیازی به اجازه پروفایل HTTP نخواهید داشت:
? $ sudo ufw delete allow ‘Nginx HTTP’
?
برای تأیید پیکربندی ، اجازه دهید یکبار دیگر با استفاده از https: // به دامنه خود برویم:
https: // your_domain
باید یک بار دیگر خروجی برنامه خود را همراه با نشانگر امنیتی مرورگر خود مشاهده کنید ، که باید نشانگر امنیت سایت باشد.
نتیجه
در این راهنما ، یک برنامه ساده Flask را در یک محیط مجازی Python ایجاد و ایمن کرده اید. یک نقطه ورود WSGI ایجاد کردید تا هر سرور برنامه WSGI قادر به استفاده از آن باشد و سپس سرور برنامه Gunicorn را برای ارائه این عملکرد پیکربندی نمودید. پس از آن ، یک فایل سرویس سیستمی ایجاد کردید تا سرور برنامه در زمان بوت به صورت خودکار راه اندازی شود. همچنین یک بلوک سرور Nginx ایجاد کردید که ترافیک کلاینت وب را به سرور برنامه منتقل می کند ، درخواست های خارجی را منتقل می کند و با Let’s Encrypt ، سرور شما را ایمن نماید.
Flask یک چارچوب بسیار ساده اما بسیار انعطاف پذیر به معنای ارائه برنامه ها با قابلیت های زیاد بدون محدودیت در ساختار و طراحی است. می توانید از خدمات پشته عمومی که در این راهنما تشریح شده است استفاده کنید تا بتوانید کاربردهای Flask را که طراحی کرده اید ارائه دهید.

نحوه ارائه برنامه های کاربردی فلاش با Gunicorn و Nginx در اوبونتو 20.04
مقدمه
در این راهنما یک برنامه Python را با استفاده از میکروفون Flask در Ubuntu 20.04 ایجاد خواهید کرد. بخش عمده این مقاله در مورد نحوه تنظیم سرور برنامه Gunicorn و نحوه راه اندازی برنامه و پیکربندی Nginx برای عمل به عنوان یک پروکسی معکوس جلویی خواهد بود.
پیش نیازها
قبل از شروع این راهنما ، باید این موارد را داشته باشید:
• سروری با اوبونتو 20.04 نصب شده و یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo. برای راهنمایی ، راهنمای تنظیم اولیه سرور ما را دنبال کنید.
• Nginx نصب شده ، مراحل زیر 1 و 2 نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04 را دنبال کنید.
• نام دامنه پیکربندی شده برای اشاره به سرور شما. می توانید یکی از آنها را در Namecheap خریداری کنید یا یکی از آنها را به صورت رایگان در Freenom دریافت کنید. با دنبال کردن مستندات مربوط به دامنه ها و DNS می توانید یاد بگیرید که چگونه دامنه ها را به DigitalOcean نشان دهید. حتماً سوابق DNS زیر را ایجاد کنید:
o یک ضبط با your_domain که به آدرس IP عمومی سرور شما نشان می دهد.
o ضبط با www.your_domain که به آدرس IP عمومی سرور شما نشان می دهد.
• آشنایی با مشخصات WSGI ، که سرور Gunicorn برای ارتباط با برنامه Flask شما استفاده خواهد کرد. این بحث WSGI را با جزئیات بیشتری پوشش می دهد.
مرحله 1 – نصب قطعات از مخازن اوبونتو
اولین قدم ما نصب تمام قطعات مورد نیاز از مخازن اوبونتو خواهد بود. این شامل پیپ ، مدیر بسته پایتون است که اجزای پایتون ما را مدیریت می کند. ما همچنین پرونده های توسعه پایتون را برای ساختن برخی از اجزای Gunicorn لازم دریافت خواهیم کرد.
ابتدا ، اجازه دهید شاخص بسته محلی را به روز کنیم و بسته هایی را نصب کنیم که به ما امکان می دهد محیط Python خود را بسازیم. این موارد شامل python3-pip ، همراه با چند بسته دیگر و ابزار توسعه لازم برای یک محیط برنامه نویسی قوی است:
با استفاده از این بسته ها ، به سمت ایجاد یک فضای مجازی برای پروژه خود برویم.
مرحله 2 – ایجاد یک محیط مجازی پایتون
در مرحله بعدی ، ما یک محیط مجازی تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم برنامه Flask خود را از سایر پرونده های Python روی سیستم جدا کنیم.
با نصب بسته python3-venv که ماژول venv را نصب خواهد کرد شروع کنید:
در مرحله بعد ، بیایید یک دایرکتوری والدین برای پروژه Flask تهیه کنیم. بعد از ایجاد آن وارد پوشه شوید:
یک محیط مجازی ایجاد کنید تا نیازهای پایتون پروژه Flask خود را با تایپ کردن ذخیره کنید:
با این کار یک کپی محلی از Python نصب می شود و به پوشه ای به نام myprojectenv درون فهرست پروژه شما می پیوندد.
قبل از نصب برنامه ها در محیط مجازی ، باید آن را فعال کنید. این کار را با تایپ کردن انجام دهید:
اعلان شما تغییر می کند و نشان می دهد که اکنون در محیط مجازی کار می کنید. چیزی شبیه به این خواهد بود: (myprojectenv) user @ host: ~ / myproject $.
مرحله 3 – تنظیم یک برنامه فلاسک
اکنون که در محیط مجازی خود قرار دارید ، می توانید Flask و Gunicorn را نصب کنید و در طراحی برنامه خود شروع کنید.
ابتدا بگذارید چرخ را با نمونه محلی پیپ نصب کنیم تا اطمینان حاصل شود که بسته های ما حتی در صورت وجود بایگانی چرخ های چرخی نصب نمی شوند:
توجه داشته باشید
صرفنظر از اینکه از کدام نسخه Python استفاده می کنید ، هنگامی که محیط مجازی فعال می شود ، باید از دستور pip استفاده کنید (نه pip3).

بعد ، اجازه دهید Flask و Gunicorn را نصب کنیم:
ایجاد یک برنامه نمونه
اکنون که Flask را در دسترس دارید ، می توانید یک برنامه ساده ایجاد کنید. فلاسک یک میکرو فریم ورک است. این شامل بسیاری از ابزارهایی نیست که ممکن است چهارچوبهای کامل تری داشته باشند ، و عمدتاً به عنوان ماژول وجود دارد که می توانید برای شروع برنامه های وب به شما کمک کنند تا بتوانید به پروژه های خود وارد شوید.
در حالی که ممکن است برنامه شما پیچیده تر باشد ، ما برنامه Flask خود را در یک پرونده واحد با نام myproject.py ایجاد خواهیم کرد:
کد برنامه در این پرونده زندگی می کند. این فلاسک را وارد می کند و یک شیء فلاسک را فوراً می کند. شما می توانید از این کار برای تعریف کارکردهایی استفاده کنید که باید هنگام درخواست یک مسیر خاص انجام شود:
این اساساً مشخص می کند که هنگام دستیابی به حوزه root ، چه محتوایی ارائه شود. پس از اتمام پرونده را ذخیره و بسته کنید.
اگر راهنمای اولیه تنظیم سرور را دنبال کردید ، باید فایروال UFW را فعال کنید. برای تست برنامه ، باید دسترسی به درگاه 5000 را داشته باشید:
اکنون می توانید برنامه Flask خود را با تایپ کردن تست کنید:
خروجی مانند موارد زیر را مشاهده خواهید کرد ، از جمله یک هشدار مفید که به شما یادآوری می کند از این تنظیم سرور در تولید استفاده نکنید:
به آدرس IP سرور خود مراجعه کنید و به دنبال آن: 5000 در مرورگر وب خود:
http: // your_server_ip: 5000
شما باید چیزی شبیه به این را ببینید:
پس از اتمام ، CTRL-C را در پنجره ترمینال خود بزنید تا سرور توسعه Flask متوقف شود.
ایجاد نقطه ورود WSGI
در مرحله بعدی ، بگذارید فایلی را ایجاد کنیم که به عنوان نقطه ورود برنامه ما باشد. این به سرور Gunicorn ما می گوید که چگونه با برنامه ارتباط برقرار کنید.
بیایید با پرونده wsgi.py تماس بگیریم:
در این پرونده ، اجازه دهید نمونه Flask را از برنامه ما وارد کنیم و سپس آن را اجرا کنیم:
پس از اتمام پرونده را ذخیره و بسته کنید.
مرحله 4 – پیکربندی Gunicorn
برنامه شما اکنون با یک نقطه ورود تأسیس نوشته شده است. ما میتوانیم
اکنون به پیکربندی Gunicorn بروید.
قبل از حرکت ، باید بررسی کنیم که Gunicorn می تواند به درستی برنامه را ارائه دهد.
ما می توانیم این کار را با ساده تر کردن نام ورودی خود انجام دهیم. این به عنوان نام ماژول ساخته شده است (منهای پسوند .py) ، به علاوه نام تماس گیرنده درون برنامه. در مورد ما ، این wsgi است: برنامه.
ما همچنین می خواهیم رابط و پورت را به هم متصل کنیم تا برنامه در یک رابط در دسترس عمومی شروع شود:
شما باید خروجی مانند موارد زیر را ببینید:
آدرس IP سرور خود را با بازدید کنید: 5000 بار دیگر در پایان در مرورگر وب خود اضافه کنید:
http: // your_server_ip: 5000
باید خروجی برنامه خود را مشاهده کنید:
وقتی تأیید کرد که عملکرد مناسب دارد ، CTRL-C را در پنجره ترمینال خود فشار دهید.
ما اکنون با محیط مجازی خود انجام داده ایم ، بنابراین می توانیم آن را غیرفعال کنیم:
هر دستور پایتون اکنون دوباره از محیط پایتون سیستم استفاده خواهد کرد.
در مرحله بعدی ، بیایید پرونده واحد خدمات سیستم شده را ایجاد کنیم. ایجاد یک فایل واحد سیستمی به سیستم اولیه Ubuntu اجازه می دهد تا هر زمان که سرور بوت شود ، Gunicorn را به طور خودکار شروع کرده و به برنامه Flask سرویس دهد.
برای شروع یک فایل واحد که در قسمت service استفاده می شود در فهرست / etc / systemd / system ایجاد کنید:
در داخل ، ما با بخش [Unit] شروع خواهیم کرد ، که برای مشخص کردن ابرداده و وابستگی ها استفاده می شود. بیایید شرح خدمات خود را در اینجا قرار دهیم و به سیستم init بگوییم که فقط پس از رسیدن به هدف شبکه ، این کار را شروع می کند:

 

 

برچسب‌ها:


ایمن کردن Nginx با Let’s Encrypt در Ubuntu 20.04

Let’s Encrypt یک مجوز رسمی است که روشی آسان برای به دست آوردن و نصب مجوزهای رایگان TLS / SSL فراهم می کند ، در نتیجه HTTPS رمزگذاری شده را روی سرورهای وب فعال می کند. در واقع با ارائه یک کلاینت نرم افزاری ،یعنی Certbot ، که سعی در خودکارسازی اکثر مراحل لازم دارد ، فرایند را ساده می کند. در حال حاضر ، کل مراحل اخذ و نصب گواهینامه هم در Apache و هم در Nginx کاملا به صورت اتوماتیک انجام می شود.
در این آموزش از Certbot برای دریافت گواهینامه رایگان SSL برای Nginx روی Ubuntu 20.04 استفاده می کنید و گواهی خود را برای تمدید خودکار تنظیم می کنید.
در این آموزش به جای فایل پیکربندی پیش فرض از یک فایل میزبان مجازی Nginx جداگانه استفاده خواهد شد. توصیه می کنیم برای هر دامنه فایل های جدید میزبان مجازی Nginx ایجاد کنید زیرا این امر به جلوگیری از اشتباهات رایج کمک می کند و فایل های پیش فرض را به عنوان پیکربندی برگشت پذیر حفظ می کند.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
• یک سرور Ubuntu 20.04 که با دنبال کردن راهنمای ستاپ اولیه سرور برای Ubuntu 20.04 تنظیم شده و شامل یک کاربر غیر root با امتیازات sudo و فایروال باشد.
• نام دامنه کاملاً ثبت شده. در این آموزش ، از example.comاستفاده می شود. می توانید نام دامنه را در Namecheap خریداری کنید ، یکی را به صورت رایگان در Freenom دریافت کنید ، یا از ثبت دامنه مورد نظر خود استفاده کنید.
• هر دو رکورد DNS زیر برای سرور شما تنظیم شده باشند.
o یک رکورد A با example.com که به آدرس IP عمومی سرور شما اشاره کند.
o یک رکورد A با www.example.com که به آدرس IP عمومی سرور شما اشاره کند.
• Nginx که با دنبال کردن نحوه نصب Nginx در Ubuntu 20.04 نصب شده باشد. مطمئن شوید که یک فایل هاست مجازی برای دامنه خود تنظیم کرده اید. در این آموزش از /etc/nginx/sites-available/example.com به عنوان نمونه استفاده می شود.
مرحله 1 – نصب Certbot
اولین قدم برای استفاده از Let’s Encrypt جهت دریافت گواهینامه SSL ، نصب نرم افزار Certbot در سرور شماست.
Certbot و افزونه Nginx آن را با apt نصب کنید.

$ sudo apt install certbot python3-certbot-nginx

Certbot اکنون آماده استفاده است اما برای اینکه SSL را به طور خودکار برای Nginx پیکربندی کند ، باید تأیید کنیم که Nginx به درستی پیکربندی شده است.
مرحله 2 – تأیید پیکربندی Nginx
Certbot باید بتواند بلوک سرور صحیح را در تنظیمات Nginx شما پیدا کند تا بتواند SSL را بطور خودکار پیکربندی کند. به طور خاص ، این کار را با جستجوی یک دستورالعمل server_name متناسب با دامنه مورد نظر برای دریافت گواهینامه انجام می دهد.
اگر مرحله نصب بلوک سرور را در آموزش نصب Nginx دنبال کردید ، باید یک بلوک سرور برای دامنه خود در /etc/nginx/sites-available/example.com با دستور server_name که قبلاً به طور مناسب تنظیم شده است ، داشته باشید.
برای بررسی ، فایل پیکربندی دامنه خود را با استفاده از nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود باز کنید:
$ sudo nano /etc/nginx/sites-available/example.com

خط server_name موجود را پیدا کنید. می بایست شبیه به این باشه:
/etc/nginx/sites-available/example.com

server_name example.com www.example.com;

اگر این گونه بود ، از ویرایشگر خود خارج شوید و به مرحله بعدی بروید.
اگر اینطور نیست ، آن را به روز کنید تا مطابقت داشته باشد. سپس فایل را ذخیره کنید ، از ویرایشگر خود خارج شوید و ترکیب ویرایش های پیکربندی خود را تأیید کنید:
$ sudo nginx -t

اگر خطایی رخ داد ، فایل بلوک سرور را مجدداً باز کنید و هرگونه خطای تایپی یا کاراکتر جاافتاده را بررسی کنید. پس از اینکه دستور فایل پیکربندی شما درست شد ، Nginx را مجدد لود کنید تا پیکربندی جدید لود شود:
$ sudo systemctl reload nginx

Certbot اکنون می تواند بلوک سرور صحیح را پیدا کرده و به طور خودکار آن را به روز کند.
در مرحله بعد ، بیایید ترافیک HTTPS فایروال را به روز کنیم.
مرحله 3 – اجازه عبور HTTPS از طریق فایروال
اگر فایروال ufw را فعال کرده باشید ، همانطور که توسط راهنماهای پیش نیاز توصیه شده است ، برای تنظیم ترافیک HTTPS ، باید تنظیماتی را انجام دهید. خوشبختانه ، Nginx چند پروفایل را از طریق نصب ufw ثبت میکند .
با تایپ دستور زیر می توانید تنظیم فعلی را مشاهده کنید:
$ sudo ufw status

احتمالا خروجی دستور اینگونه خواهد بود ، نشان می دهد که فقط ترافیک HTTP به سرور وب مجاز است:
Output
Status: active

To Action From
— —— —-
OpenSSH ALLOW Anywhere
Nginx HTTP ALLOW Anywhere
OpenSSH (v6) ALLOW Anywhere (v6)
Nginx HTTP (v6) ALLOW Anywhere (v6)

برای اجازه دادن به ترافیک HTTPS ، به پروفایل کامل Nginx دسترسی بدهید و اجازه پروفایل HTTP Nginx اضافی را حذف کنید:
$ sudo ufw allow ‘Nginx Full’

$ sudo ufw delete allow ‘Nginx HTTP’

وضعیت شما اکنون باید به این شکل باشد:
$ sudo ufw status

Output
Status: active

To Action From
— —— —-
OpenSSH ALLOW Anywhere
Nginx Full ALLOW Anywhere
OpenSSH (v6) ALLOW Anywhere (v6)
Nginx Full (v6) ALLOW Anywhere (v6)

سپس ، بیایید Certbot را اجرا کنیم و گواهینامه هایمان را دریافت کنیم.
مرحله 4 – اخذ گواهینامه SSL
Certbot روشهای مختلفی برای گرفتن گواهینامه های SSL از طریق افزونه ها ارائه می دهد. افزونه Nginx از تنظیم مجدد Nginx و بارگیری مجدد تنظیمات در صورت لزوم مراقبت خواهد کرد. برای استفاده از این افزونه ، دستور زیر را تایپ کنید:
$ sudo certbot –Nginx -d example.com -d www.example.com

این کار Certbot را با افزونه –Nginx با استفاده از -d برای مشخص کردن نام هایی که معتبر آن هستند اجرا میکند.
اگر اولین بار است که Certbot را اجرا میکنید ، از شما خواسته می شود که آدرس ایمیل را وارد کنید و با شرایط سرویس ها موافقت کنید. بعد از انجام این کار ، certbot با سرور Let’S Encrypt ارتباط برقرار می کند ، سپس برای تأیید اینکه دامنه مورد نظر خود را کنترل می کنید ، یک چالش اجرا کنید.
اگر موفقیت آمیز باشد ، certbot از شما می پرسد که چگونه می خواهید تنظیمات HTTPS خود را پیکربندی کنید:
Output
Please choose whether or not to redirect HTTP traffic to HTTPS, removing HTTP access.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
1: No redirect – Make no further changes to the webserver configuration.
2: Redirect – Make all requests redirect to secure HTTPS access. Choose this for
new sites, or if you’re confident your site works on HTTPS. You can undo this
change by editing your web server’s configuration.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Select the appropriate number [1-2] then [enter] (press ‘c’ to cancel):

گزینه خود را انتخاب کنید و سپس ENTER بزنید. پیکربندی به طور خودکار به روز می شود ، و Nginx برای انتخاب تنظیمات جدید مجدد لود می شود. certbot با پیغامی همراه خواهد بود که به شما می گوید روند موفقیت آمیز بوده و گواهی نامه های شما در کجا ذخیره شده است:
Output
IMPORTANT NOTES:
– Congratulations! Your certificate and chain have been saved at:
/etc/letsencrypt/live/example.com/fullchain.pem
Your key file has been saved at:
/etc/letsencrypt/live/example.com/privkey.pem
Your cert will expire on 2020-08-18. To obtain a new or tweaked
version of this certificate in the future, simply run certbot again
with the “certonly” option. To non-interactively renew *all* of
your certificates, run “certbot renew”
– If you like Certbot, please consider supporting our work by:

Donating to ISRG / Let’s Encrypt: https://letsencrypt.org/donate
Donating to EFF: https://eff.org/donate-le

گواهینامه های شما دانلود ، نصب و لود می شوند. سعی کنید وب سایت خود را با استفاده از https: // مجدد لود کنید و به نشانگر امنیتی مرورگر خود توجه کنید. باید نشان دهد که سایت به طور صحیح ایمن است ، معمولاً با نماد قفل سبز نشانه داده میشود. اگر سرور خود را با استفاده از SSL Labs Server Test آزمایش کنید ، درجه A دریافت می کند.
بیایید با آزمایش روند تجدید، کار را به پایان برسانیم.
مرحله 5 – تأیید تمدید خودکار Certbot
گواهی های Let’s Encrypt فقط برای نود روز اعتبار دارند. این امر برای ترغیب کاربران به اتوماسیون کردن فرایند تجدید گواهینامه میباشد. بسته certbot که نصب کردیم با اضافه کردن یک اسکریپت تجدید به /etc/cron.d از این امر مراقبت می کند. این اسکریپت روزانه دو بار اجرا می شود و به طور خودکار هر مدرکی را که کمتر از سی روز از انقضای آن مانده ، تمدید می کند.
برای بررسی وضعیت تایمر، می توانید از systemctl استفاده کنید:
$ sudo systemctl status certbot.timer

Output
? certbot.timer – Run certbot twice daily
Loaded: loaded (/lib/systemd/system/certbot.timer; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (waiting) since Mon 2020-05-04 20:04:36 UTC; 2 weeks 1 days ago
Trigger: Thu 2020-05-21 05:22:32 UTC; 9h left
Triggers: ? certbot.service

برای آزمایش فرآیند تجدید، میتوانید یک اجرای خالی با certbot انجام دهید
$ sudo certbot renew –dry-run

اگر خطایی نمی بینید ، همه تنظیمات انجام شده است. در صورت لزوم ، Certbot گواهی های شما را تمدید کرده و Nginx را مجدد لود می کند تا تغییرات را اعمال کند. اگر فرایند تمدید خودکار زمانی از کار بیفتد ، Let’s Encrypt پیامی را به ایمیلی که مشخص کرده اید ، ارسال می کند و به شما هشدار می دهید که گواهی شما رو به پایان است.
نتیجه
در این آموزش ، کلاینت lets Encrypt certbot را نصب کردید ، گواهینامه های SSL را برای دامنه خود دانلود کردید ، Nginx را برای استفاده از این گواهینامه ها پیکربندی کرده و تمدید خودکار گواهی نامه را فعال نمودید. اگر سؤال دیگری در مورد استفاده از Certbot دارید ، مراجعه به مطالب مربوطه آنها توصیه میشود.

 

برچسب‌ها: